Birikti.. birikti yazdıklarım… Sıranın sonuna geçmiştim sanki... ya da her gelen önüme geçiyordu…
Ben ellerimdekilere bakıp hevesle gülümserken; hala çocuktum… Büyümeyi elimin belki de hiç uzanamayacağı yarınlara erteleyen… Çocukluğuma versinler diye değildi yaşıma küçük gelişim… Heveslerimi almasınlar istedim elimden…inandıklarım hep çok kalsın…
Hayal edebilmeyi, dünyayı, insanları anlamayı başarabileyim, buna zaman bulabileyim diye ufalıyordum… Büyüklerin zamanı hiç yoktu çünkü, hele de sevdiklerine…
Ufaldıkça azarlanıyordum da üstelik… Azarlandıkça dökülüyordu kalbim… Acılarını sıyırmak istercesine kabuğunu döküyordu durmadan…
Ayşe.
4 yorum:
Blog sayfanın içeriğine bayıldım. Kitap lezzetinde olmuş. Tebrik ederim içten hem de.
Hiç durma yaz, onları,onlara anlatmaya:)
:) Teşekkür ederim çok!
Hoş geldiniz ;)
'susup yazıya şans vermeli!' daha da çok...
ne acılı bir iç çekiş..yazzdıkalrının di'li geçmiş zaman olması teselli sebebi hiç olmazsa..büyüdün mü şimdi ve acıların kabuk bağladı mı?
büyümedim.. sanırım hiç bir zaman da büyümeyeceğim ;)
bakmadıkça görmediğim izler gibi acılar..
Yorum Gönder