Her gün aynı evin duvarlarıyla konuştu. Bir süre koridordaki sehpalara çarptı sesi, bir süre kapısı açık balkondan çıkıp aşağı düştü, biraz da televizyondaki seslere karıştı. Duvarlar dinledi, duvarlar anladı. İnsanlar anlamadı. Bir kadın evin içinde görünmezmiş gibi dolaştı durdu. Aklında hep aynı soru vardı. En çok nerde rahattı insan, ne zaman huzurlu, mutlu ve görünürdü?

Duvarlar fısıldadı:

Rahatça ağlayabildiğin, gülebildiğin ve konuşabildiğin her yerde.
Düşünebildiğin, önemsendiğin, hayal edebildiğin herkesin yanında...

Kadın ıslak yüzünü güneşi gitmemiş sonbaharın iplerine astı yeniden. Zaman zaman yaptığı gibi. Kimse görmedi, duvarlar duydu, duvarlar anladı...