Perdeleri araliyorum ve devam ediyorum bakmaya.. görmek istemediğim ne varsa karşıma uzanıyor... Gölü geçmeye çalışan mülteciler gibi.. botları su alıyor ve boğuluyorlar.. karaya vuran hayallerini göremiyorum burdan o kadar yakında değilim ne iyi... Bir şehir bir depremle yıkılıyor 6 yıl önce ve sene olmuş 2017! Gölün ya da buradaki insanların övündüğü haliyle Van Denizi'nin üzerinde yüzüyor hala enkazları şehrin.. iyileşen hiçbir kaldırım taşı yok.. kimse doğrultamamış kırılan kaldırım çiçeğinin belini... Ve kimse anlamış değil deprem ne demek, çünkü metrekare hesabı ölçüyorlar hala acılarını!Acıları kaç kuruş ediyor merak ediyorlar.. şikayet cümleleri hiçbir yetkiliye ulaşmıyor ya da... Gelip de çocuk avutur gibi avutuyorlar bir umutla bekleyen insanları.. Kaç tane umudunu çalıyorlar, kim bilir verdikleri onca sözle göz bebeği inandiklariyla büyüyen insanların.


Bir iki haftaya belki il olacak yaşadığımız toprak parçası... Sanki bilmiyormuşuz gibi seviniyoruz; Türkiye'nin İstanbul'dan ibaret olduğunu.. İstanbul, istekleri bitmeyen ve her istediği yapılan şımarık bir çocuk... Kimse görmüyor ardında biriken şehirleri.. Yolları sıradaki şehirlere bağlıyorlar yetmez mi!

Bir şehir yıkılmış 6 yıl önce kimin umrunda? Ve bazı şehirlerin parklarını süsleyecek laleler lazım ve o laleleri taa Hollandalardan getirmeye gidecek hiiç gönlü olmayan insanlar! Bazı şehirler çiçeklerle bezendikçe mezarını ot bürüyor oysa diğerlerini.. Hesabını diğer tarafta soracağım diyor susuzluktan göl kenarında kuruyan ağaçlar.. Pencereden baktığımızda gördüklerimize razı değiliz diye kolları siviyoruz da, biz kim oluyoruz.. bize mı düşer oysa, hiç işimiz gücümüz yok mu? İnsanları bize benzese de başka bi'şeyler, memleketlerinden rant sağlamaya çalışanlar.. Ülkesini sevmek ne demek bilmiyor hiçbiri ve aslında sevmeyi bile bilmiyorlar... Buralar yıkılalı 6 yıl oldu. Bir dal parçası tutunduğumuz, sırf gördüklerimize alışmayalım diye 5 yıldır göle bakıyoruz.. Alışmamak için göle ve göğe bakan bir avuç insanız..

#ercişdepremi #vandepremi #2011

Ayşe.

Ekim 2017

Penceresiz eve perde asıp hayal kuranlar

'Penceresiz eve perde asıp hayal kuranlar' 
hangi hayallere dokunurlardı ki?
Sene 2011. Facebook bana güzel anılar gösteriyor 
Bir arkadaşım bana hayal kuralım diyor, penceremiz yok ama perdelerimiz var!

Şu satırları yazmışım o günlerde.. 'pencerenin ardından gelen sesler...
kuşların kanadı yalar sonsuz maviliği, bir çocuğun uçurtması dala takılır... simitçi geçer sabahın nurunda yankılanır kaldırımlarda sesi, karşı apartmandaki teyze masa örtüsünü çırpar pencereden...
bir üst kattaki perdenin güneşliğini sıyırır, ev uyanır uykusundan esneyerek... koltukları güneşi selamlar.. cam kenarı çiçekleri... saksıdaki fesleğen... bir kedi köşeyi döner, bir vosvos ilerdeki akasyanın altından yola vurur kendini...
Açık olan bir başka pencereden mırıldanır bir şarkı, sokağa b/ulaşır huzuru... ' "Su olsam, ateş olsam/ Göklerdeki güneş olsam
Konuşmasam taş olsam/Yine de oynar mısın benimle...' O gün de tıpkı bugün gibi penceredenin ardından gördüklerim ve görmek istediklerim önemli.. O dağ başında ne işiniz var diye soranlara karşımda sahipsiz ve mahsunca uzanan gölü gösteriyorum.. insanların kirlettiği ya da ihmal ettiği yerlerini göremediğim kadar uzak, ama Allah'ın yarattığı tüm güzellikleri görebileceğim kadar yakında benim için. Sade makyajsız ve yalnız... Şehrin merkezine insem insanların kirlettikleriyle dönecek başım çünkü.. Bir şehrin kimsesizliğine oturup ağlayacağım penceremden her baktığımda ya da daha fenası gördüklerime alışacağım..

Sene olmuş 2017, depremin üzerinden 6 yıl geçmiş, hem depremle hem sonrasında yıkılıp durmaktan belini doğrultamamış bir şehir gölün eteklerine yaslanmış.. kimse tutup elinden kaldırmamış şimdiye kadar. Bir evladım olsa sorardı anne bu şehirde kimseler yaşamıyor mu diye? Kimseler yaşamıyor demek ki derdim.. ya da yaşadıkları yer, pencerelerinden bakıp da gördükleri yer, tam da yaşamak istedikleri yer..

Allah kimseyi bu acıların tekrarıyla sınamasın.. Pencereden baktığımız yerleri güzelleştirecek yüreklere ve ellere sahip olabilmek duasıyla...

Ayşe.

Ekim 2017