Bugün babaannemlerin evin önünden geçtik. Gerçi ev diyemiyorum artık; boş bir arsa..
Hani tavuklar civciv oldu diye ağladığım bahçe.. Sonra kaç kez düştüğümü hatırlamadığım, sofadan bahçeye inen 3 basamak... Erik ağacı; yeşilken yiyelim dediğim... Yandaki bahçeyi ayıran duvarın dibine dökülen dutlar, lavanta kokulu sabunu eksik olmayan bahçedeki çeşme... Sofaya bakan mavi çerçeveli pencereler... Ekmek yapmak için ateş yakılan ocaklık... Sofanın yerlerini boydan boya kaplayan el örgüsü kilimler... Babaannemin yaptığı mayalıları dumanı üstünde yediğimiz somya, o ayakları çapraz açılan mavi muşambalı masa... Cırcır böceklerinin sesi.. Yoktu...hiçbiri...
İlk kez geçtim ordan bugün, ev yıkıldıktan sonra ilk kez...
Ağaçlar bile yoktu.. Yasemin'lerin evini de götürmüşlerdi üstelik.. Zaten bahçeye serdiğimiz kilimler üzerinde evcilik oynadığımız, odunluğa saklanan tebeşirle okkel çizdiğimiz, çamurdan minik tencereler yapıp kiraz yapraklarının arasına toprak doldurup sarma yaptığımız, istop, canyaktı, yerden yüksek, 'Ali vapura bindi İstanbul'da indi" oynadığımız en sevgili çocukluk arkadaşım Yasemin de yoktu..
Çocukluğumu taşımışlardı sanki haber vermeden... Ama söylememişlerdi nereye götürdüklerini...
Tıpkı şimdi Erciş'in ya da daha önce büyük yıkımlar yaşayan bütün kentlerin insanlarının çocuklukları gibi...
Dünya nasıl tuhaf bir yer..
Dün bıraktığım gibi kalsın diyebileceğin hiçbir şey yok...
Bıraktıklarına dönüp bakmaya cesaretin de olmuyor bu yüzden.. Bulsan da bıraktığın gibi değilse ya?
Yeni hayal kırıklıklarını taşıyacak yer yok...
Hayat çok hızlı değişiyor... bilmiyorum dünya artık daha mı hızlı dönüyor...
Özlüyorum yazıyı sadece kalemle yazdığımız günleri...
O boş arsa sanki yüzüme gülüp; "gelip geçiyorsun işte." dedi, "nasıl da kiracısın..."
Sevmek iyi ki var... O kalacak sadece...
Ayşe.
10 yorum:
''Sevmek iyi ki var... O kalacak sadece...''çok şükür..
;) çok şükür...
Şimdiye kadar okuduğum her yazında bir küçük kızın neşesi vardı..
ilk defa içimi acıtan bir yazını okudum..Bir de Nişanlının deprem günlüğü :(
ilk günden beri bir kaç kez okudum ama yorum yazamadım..hayat yormuş dedim içimden ayşeciği de, çok erkenden hem de..sevmek hem en kolay hem en zor ama dediğin gibi tek kalıcı ..
birde samimi canların duası..dualarında olayım nisanım..,
Mevlam iki Cihan da da mutlu etsin seni, neşeni almasın senden..
selam sevgi ve dua ile..
Lalemm, amin inşaallah duan duamız olsun ortak.. İki cihanda da..
Allah'ın takdiri bu yaşadıklarımız.. eminim bir hikmeti var.. hayat hep düz çizgi değil biliyoruz ama o an o sabrı göstermek çok büyük bir olgunluk istiyor sanırım... hala yürüyorum o yolda.. yolum uzun..
Ama yine Rabim kimselere böyle büyük felaketler göstermesin bir daha inşaallah..
Kafka'yı çürütüyordum arada hep iyi olduğumuz zaman susmuyoruz.. sustuğumuza bakılırsa kötü olmalıyız da diyoruz bazen..
Sevgimle Lalem.. Duamdasın.. dualarında kalayım daima inşaallah.. Mevlaya emanet..;)
Bir miminiz var efendim, bloğuma beklerim...
Bir miminizde bende var efendim aynı kişiyi mi mimledik :D olacağı belliydi..
sevmek iyi ki var..
herşey onun üzerine kurulu. olmasaydı nasıl yaşardık?
nasıl yaşardık gerçekten..
hayatın temeli, kalbin pusulası gibi..
iyi ki var iyi ki..
hoş geldiniz ;)
yıllarca bu soruyu sormuştum kendime "bıraktığım gibi bulmam mı daha çok acıtıcı yoksa herşeyin değişmiş olması mı?" çocukluğumun geçtiği şehre bir gün mutlaka geri dönmeyi düşünürken. bu yaz gittim. herşey bıraktığım gibiydi. 16 yıl, bıraktığım gibi, çok az şey değişerek..ben olmadan.. emin ol, her türlü acıtıyor canını..
'bıraktığı gibi bulmak'...
böyle düşünmemiştim hiç.. hiç bıraktığım gibi bulamadım ben..
doğru.. sonunda acıtıyorsa canı, ne farkeder..
Yorum Gönder