Yetiştirdiğin gibi insanlar olamadık anne.
"Ayıptır yapma yavrum" dediğin her şeyi yaptık...
Sokakta çamurladığımız ellerimize benzemiyor yüreğimizin karalığı.
Sana gelirken çamurlu ruhumuzu, paspasa silip giriyoruz.
Tünelin ucundaki ışık gibi, hep oradasın,
ne zaman ışığa ihtiyacımız olsa içimizde yanıyorsun.
Sen nasıl yapıyorsun anne ?
İçimizi hep sevgiyle doldurmayı nasıl beceriyorsun ?
Acımasız, vahşi , burnu büyük hayatlarımızı nasıl dizinin dibinde yere sürtüyorsun ?
Sen nasıl sarılıyorsun anne ?
Nerden buldun bunca sevgiyi ?
Bu nasıl, sınırsız, sonsuz, dokunduğunda çarpan sevgidir anne.
Anne kelimelerim yok oluyor gözlerindeki ışıktan,
gözlerin beni görünce nasıl parlıyor anne ?
Biliyorum dünyada yazılmış hiçbir kelime seni tarif edemez,
adadığın ömrün farkında olmayan tüm evlatlar adına ellerinden öpüyorum..**

-----

bu güzel şiiri dizelere getireni keşfedemedim henüz..

bir akşam telefonumun ekranına gelivermesiyle ve içimi inceden sızlatmasıyla buraya taşımaya karar vermem bir oldu..

hani tarifi zor duyguların eşiğini geçmek güç gelir de tökezleyiverir insan..

o durumlarda benim sarıldığım ya bir kitabın kapı ardı ya bir şarkının tınısı olur..

 tıpkı bu şiirde olduğu gibi..