Ruhumun açlığı soyut dönemeçLeR..

'Memleket isterim 

Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;
Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.
..
Ne başta dert ne gönülde hasret olsun;
Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.
..
Ne zengin fakir ne sen ben farkı olsun;
Kış günü herkesin evi barkı olsun.
..
Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun;
Olursa bir şikayet ölümden olsun..'

diyor şair..sizin de var mıdır hani bazı yazıların,şiirlerin içine düşmek istediğiniz zamanlar..?

özellikle de çevrede,ülkede,dünyada acıktığınız somutluklar ve soyutluklar varsa..

hani ruhunuzun huzura acıkması gibi..
inanmaya,güvenmeye,sevmeye ve mertçe sevilmeye acıkması..
bu açlıkla kendinize huzur kokan kuytular aramaya kalkmaz mısınız gücünüz yettiğince; bir şiirde bir yazıda,şarkıda,sohbette..bir kedi yavrusunda ya da bir deniz kıyısında..?
bir martının kanadına takılıp o rüzgarı yutmak gelir mi içinizden sizinde?

belki şuanda üşümüş sokak üşüyen insanları barındırıyor,açlıktan mideleri kazınanları..

hangisi daha önemlidir?
bazen bir damla huzura değişmek istemez mi insan bir kuru ekmeği..
Herşeye çok şükür..Çok şükür sana ya Rab!Şükür yalnız sana..

Ama hani olur ya içi dar'lanıverir insanın ara sıra..göze batar düzenin 'düzensizlik' hali..bunalırsın..

bir damla huzur uğruna yeğlersin açlığı da üşümüşlüğü de belki..

ve dışarda üşümek nedir ki,içini üşütmekten geçemedikçe..

Bir fırtınaya sarsan ruhu yelpaze olmuyor bazen..ya da dışarının soğuğuna aldırmadan balkondan yarı beline kadar sarkıp derin derin nefes alsan..en fazla ne kadar genişler ciğerleri insanın?
ne kadarını bırakabilir evrene gönderdiği karbondioksit daralmışlığının?

denedim olmuyor..

işte böyle zamanlarda bir şiirin içine düşmek istiyor insan..özlediği kıyılarda yüzmek istiyor..
bu dünyada ne kadar uğraşsa da yazılanlar ya da yazdıkları gibi bir memleket hep özlemin kıyısında kalıyor..

ben bir kendime varsam,kendimi sarsam yeter mi acaba?..

-Ebr-i Nisan-