Okul yılları. Her 10 Kasım sabahı bahçede toplanır, saat 9'u 5 geçerken içimizde sızısını hissederek anardık Atamızı. Siren seslerine karışırdı korna sesleri, gözlerimiz kayardı sokaklarına memleketimizin. Hayat dururdu, araçlar dururdu, saygıyla eğilirdi başlar. Gözler dolu dolu... 1 dakikalığına dururdu her şey. Sonra coşkusu yasına karışmış bir İstiklal Marşı. "Korkma!"
Hatırlıyorum, bir keresinde 10 Kasım'ı hasta ve evde geçirirken babaannem Atatürk için Fatiha okuyup dua etmişti... Benim babaannemin Latin harfleriyle okuması yazması yoktu, Arapçayı bilir, kitabını elinden, duasını dilinden düşürmezdi ama. Okuması yazması yoktu ama ben onun cahil olduğunu hiç görmedim. Bir de şimdikilere bakıyorum. İçim acıyor. 1 dakikalık minneti çok gören, etrafındaki ağzı boş ve kalabalık gürültülerden rahatsız olmayı bilmez lakin siren seslerinden rahatsız, saygı ve edep fakiri insanları, bugünkülerin anladığı biçimde 'kınıyorum!' Belki ben de onlar gibi bi'şeylerin kınayarak da düzeleceğine inanmak istiyorum.
Ama kalabalığız. Atatürkçüyüm diye geçinen ve bunu diline pelesenk etmekten başka bir meziyeti olmayanlarla birlikte, Atatürk'e saygısızlığı ele alanları da bir kenara ayırırsak; kalabalığız yine! Bu ülkeyi seven insanlar olarak. Çok'uz ve biliyorum ki bitmeyeceğiz. Doğusundan batısına, kuzeyinden güneyine birilerinin tahmin edemeyeceğinden de fazlayız. Sessiz olduğuna bakmasınlar bu kalabalığın; ülkesini seven insan işine gücüne bakar çünkü.
Aynen bu milletin lideri, Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusunun gösterdiği hedef gibi.
Keşke diyorum, herkes ülkesini tüm sınırlar dahilinde sevebilse, keşke başka ülkelerin kahramanı, kendi ülkesinin sağır sultanı olmak yerine, gözünün önünde durana minnetle sarılabilse. Çünkü bu ülkenin de ölüyor insanları, işçileri, askerleri, polisleri, çocukları...
Seni özlüyoruz Atam. Dedikleri gibi aynen; " Asaletini, zarafetini, bilgeliğini... Seni çok özlüyoruz..."
Minnetle, saygıyla, özlemle anıyoruz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder