'Ben çocukken...' li cümleler...

Merhaba bilogcuğum( (:) ) - (yazdığım gibi değil, söylediğim gibi yazıyorum bu kez .))
Eline bir sopa almış kapının önünde beni bekliyor gibi bir halin var; "nerdesin sen! ha nerdesin sen!" diye bağırarak... Haklısın, kız bana peki, döv hatta belki kendime gelirim :/
Bugün üzerimde bir tuhaflık sinmiş durumda, anlamlandıramadığım... "Zaten iyi olsan gelmezdin" der gibi bakma bana :) Kafka'nın Milena'ya yazdığı mektuplardan birkaç satır geldi bunu söyleyince şimdi aklıma bak. Ne diyordu:
"Sevgili bayan Milena,
Size Prag'tan sonra Meran'dan yazmıştım. Karşılık vermediniz.
Gönderdiğim o pusulacıklara karşılık beklemem yersiz, biliyorum. Yazmadığınıza bakılırsa iyi olmalısınız. Bizler çoğunlukla iyi olduğumuz zaman susarız..."

Son satırlarda dediğine dikkat ettin mi?
Biz çoğunlukla iyi olduğumuz zaman susar mıyız gerçekten? Kötü değilim, çok şükür iyiyim, lakin 'on yüz bin milyon baloncuk yutmuş gibiyim!'
İnsanlara tahammülüm mü zayıflıyor nedir, misal bugün kaldırımda motorsiklet sürmeye çalışan insanı elimdeki koca çantamla pataklamak istemem benim anormalliğimden kaynaklanmıyor değil mi??! Sonra dükkanlarının önüne bir sanalye atıp, ilerleyen insanlarla (ki bunlar genellikle bayanlar) kafalarını 180 derece hareket ettirip boyun sporu yapanlar var, "acaba boyunlarınızı 360 derece de döndürebiliyor musunuz??!" diye sormak istediğim!
Bir de sevdiğimin anlattığı dolmuşçularla ptt memuru! Unutulur mu hiç?!
Bu dolmuşçular ki, durmaya zahmet etmeden yolcu almaya çalışıyor biiir, düşmekten son anda dönen insanlar eğer düşerlerse bunun tamamen onların suçu olduğunu ima edip zırvalayan muavini de yanlarında taşıyorlar ikiii!
Elime geçmesi beklenen kargonun saygıdeğer(!) ptt görevlisi tarafından ısrarla merkez yerine ilçeye postalanması üüüç! Bu insanların artık niçin işlerini doğru dürüst yapmamakta direttiklerini hiç bir zaman anlayamayacağım bu da dört!

Belki de dün gece izlediğim Muhabbet Kralı'ndan sonra böyle oldum... Tam yatacakken karşıma çıkıp, "aaa saat sabahın 4'ü olmuş!" hayretine düşürdü bittiğinde de...
Çocukluktan, sokak oyunlarımızdan ve oyuncaklardan konuşulan uzun boylu bir programdı. O zamanlardan bahsedip de incelikleri es geçmek mümkün mü... Ve onları hatırlayıp da "niçin bugün yoklar" diye düşünmemek olur mu sonra!

Velhasıl program çok keyifliydi, güzeldi, sabahın o saatinde bütün çocukluk arkadaşlarımı ve ruhunda çocuk taşıyan tüm dostlarımı, sevdiklerimi, sevdiğimi toplayıp  şu koca binaların arasında saklambaç oynama isteği düşürdü içime, hem de deli gibi!
Ardından mendil kapmaca, sonra seksek! Çember de çevirirdik, sonra gazoz kapakları biriktirirmeye heveslenirdik yeniden... 'Ali vapura bindii, İstanbul'da indiii' dedikten sonra ebe bizi kımıldatıp, güldürmeye çalıştıkça biz inadına put gibi dururduk!
Kağıttan elele tutuşan bebekler kesip boyardık belki, karşıdaki kiraz ağacının tepesine çıkıp, dalından kiraz yerdik. Lakin herkesin olan ağacı sahiplenen en yakınındaki apatman sakinleri gördüğünde çelik çomak patlardı kesin!

Bu arada biliyor musun blog, ülkemizde Mendil kapmaca ve seksek federasyonu varmış, ilk defa duydum. Ne işe yaradıklarını sorma, çünkü henüz bir eylem planları yok gibiydi! E malum biz genelde kurumları kurar içinde otururuz! Belki de tek amaçları arada bir programlara çıkıp hatırlatmak eskileri, kim bilir... "Yaa işte bakın neler kaybettik neler, hey gidim hey!" diyerek...
Lakin nasıl isterim şöyle belli bir dönemde festival gibi bir şey düzenlense tüm illerde eş zamanlı! Bir sürü hayal kurdum uyumadan bu konuda, sonra paylaşırız;)
Ne diyorduk, ah çocukluk... Çocukluğumu özledim ben, büyümekten de sıkıldım ayrıca! Üzerimize giydirmeye çalıştıkları kurallardan da sıkıldım! Ve o kuralları kim koyduysa bilmiyorum bulursam naparım!
 ...
Unutmadan seninle bir de yeni keşfettiğim bir sitede görüp, pek bir sevdiğim şu satırları paylaşmak istiyorum, tam da 'ben çocukken'li cümleler kurarken karşılaştığım...
"... artık hiç kimse, büyük sarı bir telefon rehberinde -küçük heyecanlı işaret parmağıyla takip etmeye çalışarak- aramayacak soyadımızı.
pazartesi günü kümeler değişirken yanında olmak istediklerimizin yakınına oturtulmamız söz konusu değil.
kare içine teğet hapsolmuş bir dairenin taranmış garip yanlarının alanını hesaplayandan -sırf zekasından etkilendik diye- hoşlanmaya devam etme lüksümüz yok.
son on yedi yıldır hiçbir ilkokul üç öğrencisinin saç fırçasını mikrofon yapıp kendinden geçerek “papa don’t preach”i söylemeye veya “you can’t touch this”te dans etmeye çalıştığı görülmedi.
teöman’ın “ouv papatya”sı ve ayna’nın “ölünce sevemezsem seni” şarkısının arka arkaya çekildiği, -dönemin öğrencileri tarafından çok sevilen- ortaokul servisi karışık kaseti dün sokağa atıldı. daha da kötüsü, hiçbir çocuk atılan kasetin bantlarını çıkararak, yerde sürüyerek, -hayaller kurarak- rüzgara savurarak oynamaya tenezzül etmedi.
tepedeki çimenliğin de yanıp, bitip, kül olduğu bize ulaşan haberler arasında. şimdi bizden ayrılabilirsiniz. çünkü ispatı olmayan şeylere inanmayı hiçbir bilim/akıl kabul etmiyor... "
 
Nasıl ama? Çok güzel değil mi...
 
Baloncuklar, hepinizi patlatmak istiyorum! Şimdi salonun ortasına, halının üzerine oturmuş, akşam karanlığı odayı doldururken evlerin ışıklarının perçem perçem üzerime düşüşüne bakıyorum gülümseyerek... İçime bir sıcaklık çöküyor işte şu an... Evlerin ışıkları bir bir yanarken...

Ah baloncuklar, yazı böyle bi'şey... Sizi isabet aldığım harflerin alnından öperek ayrılıyorum...
İyi miyiz ne! (:) Yeniden görüşmek dileğiyle..

-Ebr-i Nisan-