Yağmur...

"ama ben sizi nasıl da kırılgan, nasıl da kendiliğinden sessiz ve kimsesiz sevdim.

mevsimlerden bahar, kuşlardan serçe, çiçeklerden papatya, renklerden beyazdınız.

ben sizi içimde geç kalmış cümlelerin telaşıyla ve merdivenleri üçer beşer çıkmanın çoşkusuyla sevdim.

ama ben sizi son istasyonlar gibi sevdim.."*

Yağmur dedim sana... Gökyüzünün toprağın bağrını serinletmesi gibi, nasıl da ihtiyacım varmış kalbimin kuraklığını ıslatması için yağan gözyaşlarına... Gözyaşları ki yüreğin aşkın rahmetiyle kucaklaşması...

Mutluluk dediğin tıpkı ademin diğer kelimeleri gibi aslını göreyim diye bekliyormuş bir köşede...

Mutluluk... tıpkı aşk gibi, özlem gibi, kalp gibi, sen gibi, 'O' gibi işte bilmediğim tüm sesler gibi...

Yeni yeni heceliyorum adını...

Her gün yeniden öğreniyorum...

Dediği gibi şairin bir de, 'sen bana yeni yılsın her daikika/ her dakika bir yaşıma daha giriyorum'**...

...

İçimden kelimeler dökülüyor habire... Bütün seslerim sana koşarken hiç yadırgamıyorum bu durumu... Lakin biri görecek, görebilen biri, diyecek ki 'bu cümleler sizden mi düşüyor?'

Tek derdim ne biliyor musun; hepsini yazayım sana istiyorum... Yolda izde kaybolmasınlar... Hiç eksik kalmasın... Bir sesin eksikliğine bile tahammülüm yok artık...

Meğer diyorum ne kadar uzunmuş beklediğim zaman... Ne kadardır yürüyorum bilmiyorum...

Ayaklarımın altı kan revan; sana kavuştum ya zerre acısını hissetmiyorum...

Kulaklarım, gözlerim, ellerim, ciğerlerim, yüreğim... bana emanet ne varsa hepsi bayram sevincinde... Ellerine balon tutuşturulmuş çocuklar gibi tüm hücrelerim... Mutluluğun anlamını her nefeste yeniden okuyorlar adından... Adından tutunuyorlar hayata...

Ve hüzün... Biliyor musun hüznün elleri küçüldü sen gelince... Tutunamayacak kadar bana... ve sana tutunamayacak kadar küçücük kaldılar... tutunamadılar...

Bir tek özlem acıtıyor canımı... Özlemek... Öğrendiğim yeni kelimelerden bir kelime...

Özlemin ıslaklığı kimi zaman yastığımla kucaklaşıyor, kimi kez özgürce dolaşıyor yüzümde...

Ama dedim ya; özlemek, aşkın rahmetini yağdırdığı en güzel sebeplerden bir sebep...

Kalbimin kuraklığı şükre duruyor özlemin ruhumdan taşınca...

Sesinin düşüşü kulaklarıma ardından... Ruhuma aşkın üflenişi gibi yeniden...

Sesin yağmurlara güneşi getiren...

Sesin ki bütün mesafeleri yırtıp atan, koşmak ne kelime uçar gibi kucaklayan sesimi...

Ve ben ne zaman sana seslenmeye kalksam sesime değen sesini görüp yeniden şükre duruyorum...

Kalbimin kalbine karşı duran yüzünü seviyorum yeniden...

Öyle bir seviyorum ki... öylesi bir sevmek işte...

Öyle bildiğin gibi...

'Ellerim' demiştim sana hatırladın mı; 'ellerim hiç ısınmaz benim...'

Mevsimleri şaşırdığından değil, mevsimlerden habersiz oluşundan belki...

Hiç tanımadığından baharı yazı...

Şimdi bak bir de, ellerim sendeyken nasıl da mevsiminde açıyor çiçekler...

Nasıl da ısıtıyor içimi... Güneş nasıl da kan oluyor ellerime... Hayat nasıl da başlıyor... ilk kez...

Aydınlığın gözlerimi nasıl da kamaştırıyor... Karanlıktan çıkmış gibiydim ya zaten; yeni yeni alışıyorum güneşi/mi/n yüzümü aydınlatmasına...

Onca karanlıktan sonra görebildiğimi farketmek nasıl da güzel...

Hep kör olduğumu düşünmüştüm oysa...

Sen öyle bir sebepsin ki bana ve öyle bir sonuç...

Hergün bana emnaet olan onca güzelliğin bir kez daha farkına varıyorum varlığınla...

Aşk... Sen benim şükrümün susmayacağı 'en' güzelliksin... en ama.. en...

Bana beni gösterdin diye, bana seni gösterdin diye... O diyen sesin kulaklarımdaki rengi sonsuzluğun renginden diye...

O işte...

Çok şükür..

Çok...

Dediğim gibi daha evvel de yine söylüyorum...

'Mırıldandığım herşeysin, sesinden öpüyorum..'***

-Ebr-i Nisan-

----

* mazi kalbimde yaradır

**sezai karakoç

***haydar ergülen